مدتی است که این وبلاگ به نام شهدا باز شده .در این مدت خیلی فکر کردم من- شهدا؟تنها چیزی که در ذهنم خطور کرد روسیاهی بود. باور کنید خیلی سخت است. سخن گفتن از کسانیکه اخر معرفت بودند غرق در معشوق شده بودند هر چه داشتند را به یک باره بخشیدندو..........مگر اسان است گذشتن از جان.انها چه دیدند که اینگونه پر کشیدند.باور کنید تعارف تکه پاره نمی کنم ما کجا"شهدا کجا"اگر می خواهم از شهداخاطره نقل کنم فقط بخاطر دل خودم است واینکه خود به شدت به انها نیاز دارم نه اینکه خودم راه را پیموده باشم و الان بخواهم شما را هم سیراب کنم .انشاءالله شهدا هم تفضلی به ما بکنند ودر پیمودن این راه سخت یاریمان کنند. باشد که قدمی درراه گستردن فرهنگ شهادت برداشته باشیم.
